Pieter Derks hield vorige week een prachtig pleidooi voor verveling. Hij noemde de strijd tegen Corona precies het omgekeerde van een andere strijd. Een waar we al jaren mee bezig zijn: het gevecht tegen de verveling. In zijn column somde hij ritmisch een hele lijst op van wat we allemaal doen om de verveling te lijf te gaan. We worden door Corona gedwongen de wapens die we inzetten in de strijd tegen verveling neer te leggen. Precies dat is het wapen dat we nu hebben om de Corona-curve af te vlakken. Ons preventief medicijn is het omarmen van verveling. En verveling kan tot mooie dingen leiden.
Waar is mijn wit?
Ergens zijn we verveling gaan zien als iets negatiefs. Zijn we ons leven gaan vullen als een kleurplaat waar geen wit in mag overblijven. Wat zonde. Goede ontwerpers en creative agencies weten wat de kracht van wit is. Witruimte kan zorgen voor rust, voor reflectie, voor focus. En met witruimte stuurt een ontwerper ons uiteindelijk weer de goede kant op. Precies de dingen die je in je leven in een goede dosering nodig hebt.
Mijn moeder zei vroeger tegen me dat het een goed teken is als een kind zich af en toe verveelt. Waarom zou dat niet ook gelden voor volwassenen. Waarom hebben we zo weinig witruimte in ons leven? Of, laat ik het bij mezelf houden, waar is mijn wit? Want ook ik prop m’n dagen vol.
Bij het stoplicht
Ik herkende mezelf in Pieter’s verhaal. Af en toe heb je zo’n reminder nodig. De vorige keer dat ik werd herinnerd aan hoe fijn leegte kan zijn was ergens begin februari, plotseling, op de fiets, bij een stoplicht. Ik was op de terugweg van de universiteitscampus (Ik geef part-time les aan de marketeers van morgen) naar huis. Een rit van 30 minuten waar ik daarna steeds meer van ben gaan genieten, totdat het niet meer kon.
Vlak na de start van mijn fietsrit was mijn telefoon ermee opgehouden (de batterij is inmiddels vervangen door een met meer uithoudingsvermogen). Geen podcast meer op mijn oren. Geen input meer, voor het eerst sinds tijden een leeg hoofd. Dertig minuten lang geen input, geen output. Verveling maakte al gauw plaats voor rust. Op de fiets mochten mijn gedachten overal en nergens heen gaan, bewust en onbewust. Ze diepten informatie en herinneringen op uit de krochten van m’n brein, knoopten dingen aan elkaar. En plotseling bij dat stoplicht ontstond een nieuw idee. Zomaar. En, terwijl het stoplicht op groen sprong, en weer terug naar rood, viste ik een pen uit m’n tas, een bonnetje uit m’n zak en schreef het idee op. In de weken daarna moest ik steeds vaker even afstappen om een ingeving te noteren.
Rondje Onlanden
Toen kwam de semi-quarantaine waar we nu in zitten. Geen fietsrit meer. Weg zijn mijn halve uurtjes leegte. Ik werk vanuit huis, geef les vanuit huis, doe van alles in huis. Dat en alle aanpassingen die er voor nodig zijn kosten tijd. M’n dagen vul ik nu weer veel te vol. Ik vind het best lastig om dat tegen te houden.
Dus ga ik nu af en toe er op uit en fiets een rondje door de Onlanden, het natuurgebied bij mij om de hoek. Ik moet me daar altijd even toe zetten, maar als ik eenmaal zoef, dan voelt dat goed. Ik heb dan toch wel die telefoon paraat, nu met een fitte en gevulde batterij, niet voor de podcasts, voor ideeën die aan komen vliegen.
En wat dat idee toen bij het stoplicht was… geen idee meer, bonnetje kwijt … doet er ook niet toe. Er komen wel weer nieuwe ideeën. Voor mezelf, voor opdrachtgevers. Wie ideeën nodig heeft… pak zelf de fiets, laat de telefoon thuis en kijk wat er gebeurt. Of… bel mij, dat werkt ook goed. Vertel me wat je bezig houdt… dan laat ik dat even broeden en stap ik op m’n fiets.